Kolejny dzień w szkole. Kolejny
dzień, aby zaimponować rodzicom i prawidłowo ukierunkować swoje
życie. Zawsze starałam się i staram mieć jak najlepsze stopnie i
nie obchodzi mnie to, że jestem jedyną osobą w klasie, która z
zaciekawieniem słucha to co mówi nauczyciel. Zawsze taka byłam.
Zawsze robiłam to co należy. Imprezy, potajemne wymykanie się z
domu i chłopcy to coś co NIGDY mnie nie interesowało, nie
interesuje i nie będzie interesować. Dobrze wiem, że pewnie
uważacie mnie za jakąś cnotkę, ale nie przeszkadza mi to. Wiele
osób tak uważa. Jednak już dawno pogodziłam się z opinią na mój
temat. Udało mi się to dzięki osobie, która od zawsze jest ze mną
i od zawsze mnie wspiera i powtarza, że mam nie słuchać tego co
mówią inni i być po prostu sobą. Nagle z rozmyślań ( co rzadko
mi się to zdarza ) wyrwał mnie najcudowniejszy dźwięk
obwieszczający koniec lekcji. Spokojnie zebrałam książki i nie
dokończone notatki do torby. Wyszłam z klasy i od razu zauważyłam
jedno wielkie pobojowisko na korytarzu. Nie lubię tego. Próbowałam
zwinnie przecisnąć się między ludźmi, ale jak zwykle nie udało
mi się to. Kilka razy zostałam popchnięta i wyzwana. Gdy w końcu
dotarłam do mojej szafki, zauważyłam opierająca się o nią
dziewczyną o długich blond włosach z wielkim, szczerym i
promiennym uśmiechem. Tą dziewczyną była Lili Starsky – moja
najlepsza i jedyna przyjaciółka.
- No nareszcie Davonne ! Ile można iść do własnej szafki ? Zaraz skończy się przerwa... - powiedziała, jak mi się wydaje z wyrzutem.
- Och ! Przepraszam Lili.. Nie chciałam żebyś tak długo czekała, ale..- przerwałam mi nagle przyjaciółka ogromnym i wesołym śmiechem.
- Julia. Przestań mnie przepraszać ! Żartowałam przecież. - w końcu odpowiedziała, a ja na jej słowa zmieszałam się i spuściłam wzrok. Gdy Lili to zauważyła pd razu mnie mocno przytuliła. Robiła to często.
W tym momencie usłyszałam natrętny
dźwięk. Szybko wygrzebałam z torby mój telefon, jednak okazało
się, że to nie on był sprawcą tego hałasu. Jednak ten odgłos
stawał się coraz głośniejszy i bardziej irytujący. Gdy
podniosłam wzrok znad telefonu, okazało się, że stoję sama na
korytarzu. Zdenerwowana zastanawiałam się, gdzie wszyscy się
podziali. Po czym poczułam coraz mocniej zaciskającą się na moim
ramieniu czyjąś dłoń i nagle usłyszałam:
- Julia, kochanie wstawaj w końcu. Spóźnisz się zaraz na wykłady
Jakie wykłady ?
Powoli i z niechęcią otworzyłam oczy
i spostrzegłam moją matkę. O co zaś jej chodzi, no ?!
- Co się stało mamusiu ? - zapytałam ziewając.
- Słonko musisz już wstać. Jest 7;30, zaraz zaczynasz wykłady. - powiedziała słodko. Czy ona sobie ze mnie żartuje ?! Nie zamierzam iść na żadne głupie wykłady. Dawno mnie tam nie było, a tym bardziej nie zobaczą mnie tam dzisiaj, szczególnie o tak wczesnej porze. Jednak moja kochana mama nie jest tego świadoma.
- Tak mamo, już wstaje. - uśmiechnęłam się słodko, a Mari odwzajemniłam mój gest i wyszła z mojego pokoju.
W
końcu wstałam i od wielkiego niechcenia wzięłam z szafy pierwsze
lepsze ubrania i skierowałam się do łazienki, po drodze zabierając
bieliznę z komody. Wzięłam orzeźwiający prysznic z myślą, że
może dzięki niemu chodź trochę się rozbudzę, jednak zawiodłam
się. Jak zwykle. Po dokładnym osuszeniu mojego ciała, umyłam
zęby. Po czym ubrałam bieliznę, a na to miętowe rurki i białą
koronkową bluzkę z baskinką na grubych ramiączkach. Dodałam do
tego lekki makijaż i włosy upięte w wysokiego kucyka. Po tych
czynnościach weszłam z powrotem do pokoju łapiąc z podłogi moją
dużą czarną torbę, zbytnio nie przywiązując wagi do tego co się
w niej znajduje. Zbiegłam po schodach kierując się do kuchni, tam
chwyciłam za jabłko, pożegnałam się czule z rodzicami UGH
! Nie lubię tego .I
wyszłam z domu, uprzednio zakładając na stopy czarne balerinki.
Skierowałam się od razu na podjazd do mojego czerwonego Garbusa, po
czym udałam się w całkiem innym kierunku niż znajduje się moja
uczelnia. Podjechałam do dużego domu, parkując na podjeździe.
Wysiadając z hukiem zamknęłam drzwi samochodu. Wchodząc bez
pukania do domu, od razu skierowałam się na schody, jednak
zatrzymał mnie znany mi głos:
- Witam Cię Julio, jak uroczo dzisiaj wyglądasz. - Powiedział mężczyzna z wyczuwalną dawką ironii.
- Do cholery Alex. Zamknij się ! - warknęłam. - Ile razy mam Ci powtarzać, żebyś nie mówił do mnie Julia. - i poszłam dalej schodami do góry. Jednak los nie był dzisiaj dla mnie łaskawy i zdołałam usłyszeć kolejny nie potrzeby komentarz Alexa, co powoli zaczynało mnie irytować.
- To może chociaż nauczysz się pukać, Dave. - było to bardziej stwierdzenie niż pytanie, ale i tak na to odpowiedziałam.
- Ha ha ha, przecież to mój dom. - podkreśliłam ostatnie dwa słowa i udałam się do tak dobrze znanego mi pokoju. Mojego pokoju.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz